Awaya-Juku’da, yani Japonya’da Yokosuka şehrinde benim dershanemde, ben zorunlu öğrenim ücreti olarak değilde istemli [şükran hediyesi] olarak eğitim masrafı öğrencilerimin aile bütçelerinden veriliyorum.
Benim bu istemli [şükran hediyesi] sistemini düşündüğüm nedeni iki tane var.
Hâlâ öğrenim ücretini alırken ben öğrencilerim için ciddi olarak her iş yapmama rağmen gerçek olarak onlardan ne kadar parasını aldığımı benim karar verip aldığımı kabul edemedim.
Bence benim onlar için düşündüğüm ciddi duygumu kendimin hakaret ettiğim gibi hissettim.
Ayrıca benim onlar için bütün varlığıyla çalıştığım kaç para sayamaz diye gururum yüzündendi.
Bu yüzden ben bu fikrim - istemli [şükran hediyesi] sistemi - düşündüm.
Ve
Konfüçyüs “Ben 40 yaşındayken çekinmeyi attım.” diye söylemiş gibi :) ben de yaklaşık 40 yaşındayken hiç sorun yok diye sayıp kaygısız olarak Awaya-Juku tekrar açtım.
Peki, daha önce, yaklaşık 20 sene arasında, ben bu konuyu her görünümünden dikkatli inceliyordum.
Ve benim uzandığım sonuç asağıda.
Ben almak ya da vermek üzerinde karşısının eşyalarının onun [özbenliğine] bağlı olduğunu ve benim eşyalarının benim [özbenliğime] bağlı olduğunu arzu ediyorum.
Çünkü karşılıklı [özbenliğine] güven ilişkisi olmak ümit ediyorum.
*[özbenlik] yeniden “dilek” “gönül” vesaire ifade edebilir. Hangisi en uygun şu anda bilmiyorum.
Dolayımızı bakarsak, her yerde almak ya da vermek üzerinde birinin eşyalarının onun [özbenliğime] bağlı olmaduğunu ve karşısının eşyalarının onun [özbenliğine] bağlı olmaduğunu durumlar çok.
Mesela ücretlendirme ne için? Karşısının eşyalarının onun [özbenliğinden] ileride alınacağını kararlaştırmak için. Çoğu reklâmlar ne için? Karşısının [özbenliğini] tatlı dille ikna etmek için.
Çoğu insanlar karşısını inanmak ve kendisinin kaygını aşmak istemez gibi görünür.
“İnsanlar kendisi için kendi kendine yaşamını sağlamalı.” diye atasözü karşısının eşyalarını onun [özbenliğine] bağlı olmayarak aldığını iyi birşey gibi söylüyor.
“Başkalarına zarar veya sıkıntı veren birşey yapma.” diye atasözü başkasının eşyalarını onun [özbenliğine] bağlı olmayarak aldığını “ona zarar veya sıkıntı veren birşey” içine almadığı öncül yoksa olmaz. - Başkasıdan neyse verilmeden yaşayabilen insan var mı?
Böylece şimdiki dünya başkasının eşyalarını onun [özbenliğine] bağlı olmayarak aldığını kabul etmezse olamaz.
Ama ben beğenmiyorum.
O zaman ben benim iş deneyimlerimi geri düşündüm.
Benim için zevksiz olmayanlar casino oynamak ve affiliate reklâmcılık, yani hangisi de benim eşyalarını benim [özbenliğime] bağlı olarak vermek ile karşısının eşyalarını onun [özbenliğine] bağlı olarak almak idi.
Ama bence daha neşeli tek olan deneyim jukuda istemli [şükran hediyesi] verildiğim.
O zaman benim karşısı, yani gerçekten öğrencilerimden biri ya da onların annelerinden biri, casino ya da affiliate’den farklı olarak para vesaire kazanma planla değilde bencilleşmeyerek samimi istemli [şükran hediyesi] bana verdi.
Öyleyse daha çok zaman varsa onlarla ya da onlar gibi kimselerle karşılıklı [özbenliğine] güven ilişkisi olabilir düşündüm.
O yüzden jukuda istemli [şükran hediyesi] verildiğim benim için tek olan neşeli bir deneyimdi.
Awaya-Juku tekrar açırken ben benim deneyimlere dayanılarak hem zorunlu öğrenim ücreti sistemi hem de istemli [şükran hediyesi] sistemi yönetmek devam etmeye yeterli öğrenci sayısı aynı düşündüm.
Aslında 2013 - 2014 arasında, yaklaşık bir sene arasında, ben sadece istemli [şükran hediyesi] sistemi üzerinde, yani başka bir iş yapmayarak, hayatını kazanabildim.
Ben böyle bir şey bile, yalnız bir sene arasında, hiç duymadum.
Gerçekten öğrencilerimle onların anneleri, koruyucuları benim güdümü fazla anlamamış.
O yüzden bazıları yanlış anlayarak ya da kaygılanarak çekilmiş - benim özel ders sisteminin de garip olduğu etkilerini görmeden değerlendirerek…
Ayrıca çoğu ise bazı annelerinin istemli [şükran hediyesi] sistemini yanlış anlamak üzerinde bir kavga edirken gerçeklerden kaçmayarak çekilmiş ya da bulunmamak devam ediyor.
Öğrencilerimin sayısı 20 den 2 ye azalttı.
Fakat o ikisi büyük büyük dost-duygunu göstererk beni çok fazla etkiliyor.
O duygu onların kalbinde yüzünde gözlerin içinde sürekli kalıyor.
O zaman ben hiç yeni üye toplamadım.
Henüz ikisiyle onları bekliyorum ve sesleniyorum.
Ben onlardan bazının ya da herkesin döndüğünü inanıyorum.
Ben hala ümitimi boşa atmam.
Maalesef aynıyla ben sakin bir şekilde onları denemem lazım.
Çünkü onlardan birileri esasında istemli [şükran hediyesi] sistemine Awaya-Juku’ya uymamak - yani gerçekten onu istememek - bile olabilir.
Keşke hep beraber ona uyun!
Ya da onlar hem iz hem de işaret yok olduğu yolunda sadece bir kere tökezleme bile kabul edemezler mi?
Onlar o kadar devekuşulara ve koyunlara benziyor mu?
Henüz ben onları bekliyorum, Luka İncili 15:11-32 içinde ‘Kaybolan Oğlunun’ babası gibiyim, ama ikisi onun ağabey gibi değil :) - Kusura bakmayın! Ben Müslüman masallarını hiç bilmiyorum :'(
O zaman ümitim bizim hep beraber içinde daha çok kuvvetle gerçekleşecek.
İngilizce çevirisi
